■ تقدیم به دوستان خوبم بخش عمومی

ممنون به خاطر این همه انرژی و احساس مثبت

مرسی جالب بود .

خانم اسفندیاری، مطلبتون فوق العاده بود
20
بینهایت سپاسگذارم

زمانه پندی آزادوار داد مرا
زمانه، چون نگری، سربه سر همه پندست
به روز نیک کسان گفت تا تو غم نخوری
بسا کسا که به روز تو آرزومند است
استاد رودکی

اصلاح شعر:
زمانه را چو نیک بنگری همه پند است

سپاس سرکار خانم اسفندیاری گرامی. اولین دقایق کاری متن زیباتون رو خوندم و انرژی مثبت گرفتم

برای خویشتن خویش آگاهی و عشق

آرزو دارم
... ممنون

منم از کامنت های پر از انرژی مثبت همه شما ممنونم .

خانم اسفندیاری ممنون از انرژی مثبتی که دادین.
آقای احمدی شعر از بلخی نیست احتمالا؟!

احسنت بر شما.امیدوارم همیشه شاد،سربلند و عاشق باشید

بسیار عالی بود

متن نوشته خودتون بود خانم مهندس؟ عاااااااااااااااااااااااالی بود. ممنون

خانم مهندس سلیمی، سلام
راستش چون خودم هم تردید داشتم، قبل از ارسال کنترل کردم.
شعر از رودکی هست و از لینک ذیل تفسیر جالب این شعر را هم میتونیم ببینیم.
http://ganjoor.net/roodaki/baghimande/sh18/
قربان شما

مائده جان نه عزیزم ، از این هنرا ندارم :)

بگذارعشق خاصیت تو باشد
...
جالب بود
و پندآموز
سپاس

مرسی جملات زیبایی بود

درود گرم من به همه‌ی دوستانِ عزیز و همکارانِ ارجمندم،
و سپاسی ویژه از سرکار خانم اسفندیاری.


این نوشتار مرا به یاد جمله‌ای از نوشتاری انداخت که نزدیک به بیست روز پیش، به‌عنوانِ هزارمین دیدگاه و نظرم در همایشگاه مجازیِ «من، تو و صنعت ساختمان» نوشتم.
آن جمله، این بود :

«اگر خویشتن را با دیگران می‌سنجی، مگذار غره یا آزرده شوی؛ از آن روی که همواره کسانی از تو کوچک‌تر یا بزرگ‌تر هستند و خواهند بود. از کامیابی‌ها و برنامه‌های خودت شاد باش.»

فکر می‌کنم برای دوستانی که این روزنوشتِ خواندنی خانم اسفندیاری را پسندیده‌اند، خواندنِ همه‌ی آن نوشتار پیش‌گفته، تهی از لطف نباشد. بنابراین، با اجازه‌ی خانم اسفندیاری، آن را بار دیگر در این‌جا و در دنباله‌ی این کامنت خودم نقل می‌کنم؛ با این توضیح که بیست روز پیش، هنگامی که در پی یافتن متنی درخور و خواندنی برای یکهزارمین کامنتِ خود بودم، به یاد آوردم که در واپسین سال‌های دبیرستان، نوشتاری با نام «در کشاکش دهر» را در یکی از شماره‌های فصل‌نامه‌ی «نگاه نو» خوانده بودم که تأثیری نیکو و ژرف بر من و دیدگاه‌ها و گزینش‌هایم گذاشته بود.
اما هر چه گشتم، آن شماره از فصل‌نامه‌ی یادشده را در کتابخانه‌ام نیافتم؛ ولی خوش‌بختانه دست‌نوشته‌ی رونویسی‌شده‌ای از آن را در میان برگه‌ها و یادداشت‌هایم پیدا کردم، که آن را بار دیگر به همه‌ی شما بزرگواران و نازنینان پیشکش می‌کنم :





ـ در کشاکـش دهـر



آرام از میان هیاهو و شتاب‌زدگی‌ها بگذر و به یاد آور که چه آرامشی در خاموشی نهفته است.
گردن منه؛ اما به همه‌کس تا می‌توانی، نیکو باش.
حقیقتی را که در دل داری، آهسته و روشن بگو و به گفتار دیگران گوش فراده؛ چه‌بسا مردمانِ کم‌هوش و نادان که سخنی درخور شنیدن دارند.
از غوغاگران و پرخاشگران بپرهیز؛ چه، این کسان جان را می‌آزارند.
اگر خویشتن را با دیگران می‌سنجی، مگذار غره یا آزرده شوی؛ از آن روی که همواره کسانی از تو کوچک‌تر یا بزرگ‌تر هستند و خواهند بود.
از کامیابی‌ها و برنامه‌های خودت شاد باش.
به کاری که پیشه کرده‌ای، هرچند کوچک و ناچیز، دل ببند. زیرا در فراز و نشیب زندگی، سرمایه‌ی راستینِ توست.
جهان پُر از فریب و غوغاست. بنابراین، در داد وستد به احتیاط رو؛ ولی مگذار این ملاحظه، دیدگانِ تو را بر نیکی‌ها بربندد.
بسیاری کسان برای رسیدن به آرمان‌ها در تلاش‌اند و زندگی همه‌جا سرشار از قهرمانی‌هاست.
خودت باش. از فرانمایی به مهر به‌ویژه بپرهیز؛ و عشق را هرگز به دیده‌ی سردباوری منگر و بر آن نیشخند مزن؛ چرا که، در این برهوتِ نابارور سرخوردگی‌ها و ناامیدی‌ها، محبت تنها نهال سرسبز و همیشه‌بهار است.
از پندی که گذر عمر می‌دهد، آزرده مشو و کارهای جوانی را با گشاده‌رویی و متانت فروبگذار.
جان و روانِ خویش را نیرو بخش، تا در شوربختی‌های ناگهانی، پناهگاه و نگهبانِ تو باشد.
زنهار که با پندارهای پوچ خویشتن را میازاری. بسیاری ترس‌ها، زاییده‌ی خستگی و تنهایی‌ست؛ بیش از انضباطی سالم در زندگی، سخت‌گیری را بر خود از اندازه بیرون مبر.
تو نیز مانند درختان و ستارگان، فرزندِ این جهانی و حق داری در آن زندگی کنی؛ و چه این نکته بر تو روشن باشد یا نباشد، جهان به راهِ خود می‌رود و در شکوفندگی‌ست.
از این روی در کارها و آرزوهایت، در آشفتگی‌های پُرهیاهوی زندگی، هر چه هست، با خداوند به هر صورتی که در آیینه‌ی تصور توست، و با دل و جان خودت، در آرامش و صفا باش.
جهان با همه‌ی فریب‌ها و دروغ‌ها و رنج‌ها و رویاهای خاک‌شده‌اش، بازهم زیباست.
احتیاط کن. بکوش شادمان باشی.


(نگارنده : ناشناس؛ برگرداننده : استاد عزت‌الله فولادوند؛
به‌چاپ‌رسیده در یکی از شماره‌های فصل‌نامه‌ی «نگاه نو»)

20
تک
ویژه
بینظیر
......
ندا خانم گل ممنون

آقای مهندس فیلا،ضمن سلام وتشکر از متن زیبایی که ارسال کردید،یک سؤال داشتم
این یعنی چی؟! (از فرانمایی به مهر به‌ویژه بپرهیز)

خیلی زیبا بود
ممنون ار جملات زیباتون.

آقای فیلا باعث افتخار بنده است کامنتی از شما داشته باشم وقتی این کامنت با یه متن زیبا هم باشه باید کلی فخر فروشی کنم .
مثل همیشه عالی
سپاس فراوان

مائده جون مثل همیشه لطف داری، عزیزم

سلام خانم مهندس سلیمی.
لطف دارید؛ خوشحالم که این نوشتار را پسندیده‌اید.

واژه‌ی پارسی «فرانمایی»، برابرنهاد و معادلِ کلمه‌ی «تظاهر» است که ریشه‌ی عربی دارد.
البته ما در زبان پارسی (هم در گفتار، هم در نوشتار) برای همین مفهوم، «وانمود کردن» را هم داریم؛ اما به نظر می‌رسد بار معنایی «فرانمایی» اندکی متفاوت (ادبی‌تر) و دامنه‌ی شمولِ آن کمی گسترده‌تر از «وانمود کردن» است.
جمله‌ی مورد اشاره‌ی شما در متن بالا، تکمیل‌کننده‌ی جمله‌ی کوتاهِ پیش از خودش است، که معنی‌شان روی هم این است :

"خودت باش. به‌ویژه از تظاهر به دوست داشتن بپرهیز و وانمود نکن که مهر می‌ورزی."

یا به سخن دیگر :
"دوست داشتن‌ات هیچگاه ساختگی و آمیخته به نقش بازی کردن نباشد؛
مهرورزی‌ات همیشه راستین و به دور از تظاهر و دورنگی و ریا باشد."

سپاس بابت دقت‌نظر و ریزبینی شما.

...
بدو گفت رای تو ای شیرزن / دُرافشان کند دوده و انجمن

(فردوسی پاکزاد، شاهـنامه، گفتار اندر داستان فرود سیاوش)


مایه‌ی مباهات من است که عضو انجمنی چنین دلپذیر باشم، که بزرگ‌منشانی همچون شما
از اعضای دیرینه‌ی آن بوده‌اند سرکار خانم اسفندیاری.
لطف و مهر دلگرم‌کننده‌ی شما را ارج می‌نهم و سپاسگزارم.

جناب مهندس فیلا ممنونم از توضیح کاملتون.

سلام

خیییییلی زیبا بود مرسی

 

سرکار خانم مهندس باران،
بابت ابراز لطف و نیک‌اندیشی‌تان صمیمانه از سرکارعالی سپاس‌گزارم.
حضور گرمابخش‌تان را در این انجمن ارج می‌نهم.
پاینده و تندرست باشید.